امید دانشمندان به رصدخانه لایگو برای شناسایی فضاپیماهای موجودات فضایی
تاریخ انتشار: ۲۶ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۳۱۹۶۲
به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه فیز (phys)، تیمی از فیزیکدانان وابسته به چندین مؤسسه در آمریکا، در نوشتن مقاله‌ای همکاری کرده‌اند که امکان استفاده از لایگو (LIGO، رصدخانه موج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری) را برای جستوجوی شواهدی درخصوص حرکت فضاپیماهای غول‌پیکر با هدایت موجودات فضایی در اطراف کهکشان راه شیری بررسی می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آنها مقاله خود را بر روی سِرور وبگاه آرکایو (یک بایگانی برای نسخه پیش‌چاپ نوشتارهای علمی با امکان دسترسی برخط) بارگذاری کرده‌اند.
در چند دهه گذشته، اخترفیزیکدانان و طرفداران ادبیات علمی‌تخیلی از ناتوانی بشر در تشخیص حضور حیات در هر نقطه از جهان به غیر از سیاره زمین، روزبه‌روز ناامیدتر شده‌اند. دانشمندان این‌گونه استدلال کرده‌اند که میلیاردها سیاره در مناطق سکونت‌پذیر در اطراف کیهان یافت شده‌اند و حیات در یک مکان یعنی روی زمین وجود دارد؛ پس باید در مکان‌های دیگر نیز وجود داشته باشد.
مشکلی که اکنون از آن به‌عنوان پارادوکس فِرمی (the Fermi paradox) یاد می‌شود این است که دانشمندان هنوز حتی کوچک‌ترین شواهدی برای حیات در مکان‌هایی غیر از زمین پیدا نکرده‌اند. پارادوکس فِرمی تضادی آشکار میان نبود مدرک و تخمین‌های احتمالاتی بالا برای وجود تمدن‌های فرازمینی است. دانشمندان برجسته می‌خواهند راه‌هایی جدید و عجیب‌تر برای جستوجوی حیات بیازمایند.
محققان در این مقاله خاطرنشان می‌کنند که علم به حدی پیشرفت کرده است که می‌توان امواج گرانشی را با استفاده از فناوری‌هایی مانند لایگو شناسایی کرد. آنها احتمال می‌دهند که آن دسته از موجودات فضایی که هدایت فضاپیماها را بر عهده دارند، امواج گرانشی را بر جای بگذارند که بتوان آنها را روی زمین با استفاده از فناوری لایگو شناسایی کرد.
محققان معتقدند چنین فضاپیمایی باید واقعاً بزرگ باشد (شاید به اندازه سیاره مشتری) تا امواج گرانشی آن‌قدر قوی باشند که به زمین برسد؛ همچنین باید خیلی سریع حرکت کند. براساس محاسبات محققان، چنین فضاپیمایی باید تقریباً یک دهم سرعت نور حرکت کند و باید به طور منطقی به زمین نزدیک باشد؛ مثلاً حدود ۳۲۶ هزار سال نوری از زمین فاصله داشته باشد. آنها خاطرنشان می‌کنند که در چنین شرایطی، لایگو می‌تواند امواج گرانشی تولیدشده را تشخیص دهد.
برچسب‌ها زمین پژوهش فضاپیما فیزیک فضا اکتشافات فضایی ایالات متحده آمریکا رصدخانه لایگو سیاره مشتریمنبع: ایرنا
کلیدواژه: زمین پژوهش فضاپیما فیزیک فضا اکتشافات فضایی ایالات متحده آمریکا سیاره مشتری زمین پژوهش فضاپیما فیزیک فضا اکتشافات فضایی ایالات متحده آمریکا سیاره مشتری امواج گرانشی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۳۱۹۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عامل خطر ابتلا به آلزایمر شناسایی شد
آفتاب‌‌نیوز :
این ژن که اینوزیتول پلی فسفات-۵-فسفاتاز D (INPP۵D) نام دارد، موضوع یک مطالعه مشترک توسط محققان دانشکده پزشکی ایکان در کوه سینا و دانشکده پزشکی گراسمن در نیویورک است که نتایج آن در مجله Alzheimer’s and Dementia در دسترس است.
میکروگلیا، گروهی از سلول‌های ایمنی در مغز هستند که وظایفی مثل حذف سلول‌های در حال مرگ و پلاک‌های آمیلوئیدی که با زوال عقل ناشی از بیماری آلزایمر مرتبط هستند، را بر عهده دارند. مطالعات قبلی، INPP۵D را با خطر ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط دانسته اند؛ اما نقش خاصی که این ژن در بیماری زودرس یا دیررس ایفا می‌کند و مکانیسمی که به این عملکرد‌های مغزی تغییر یافته، کمک می‌کند، همچنان ناشناخته باقی مانده است.
از آنجایی که INPP۵D در مغز در میکروگلیا متمرکز شده است، پژوهشگران، از موش‌هایی استفاده کردند که به طور ژنتیکی، مهندسی شده بودند تا ژن INPP۵D موش را در میکروگلیا، خاموش کنند. این فرآیند، محققان را قادر ساخت تا تأثیر خاص این ژن بر بافت مغز، را بهتر مشاهده کنند.
پس از تقریبا سه ماه، دانشمندان، تجمع پلاک و رفتار میکروگلیال را در موش‌ها اندازه گیری کردند. از آنجایی که مشخص شده بود INPP۵D در مغز بیماران مبتلا به آلزایمر افزایش می‌یابد، دانشمندان انتظار داشتند، موش‌هایی که این ژن در مغز آنها غیرفعال شده بود، از پلاک‌های آمیلوئیدی که نشانه آسیب شناسی اختلال آلزایمر هستند، محافظت شوند. با این حال محققان در کمال تعجب مشاهده کردند که موش‌های فاقد INPP۵D، پلاک‌های بیشتری نسبت به سایر موش‌ها دارند.
به گزارش سیناپرس، پس از این که مشخص شد خاموش کردن INPP۵D، میکروگلیا‌ها را به روش‌های غیرمنتظره‌ای در اطراف مغز به حرکت در می‌آورد، محققان به دنبال این بودند که با استفاده از روش رونویسی فضایی، به اطلاعات دقیق بیان فضایی و کمی ژن، دست یابند.
رونویسی فضایی، روشی است که امکان اندازه گیری کل بیان ژن را در یک نمونه بافت، برای محققان فراهم می‌کند و همچنین به پژوهشگران اجازه می‌دهد تا بتوانند از جایی که بیان ژن، در آن رخ می‌دهد، نقشه برداری کنند.
یافته‌های رونویسی فضایی، بر دامنه تغییرات بیان ژنی که میکروگلیا‌ها می‌توانند نشان دهند تأکید کرد. میکروگلیا در نزدیکی پلاک‌های آمیلوئید، ژن‌هایی که به عنوان ژن‌های ناشی از پلاک (PIGs) شناخته می‌شوند، را بیان می‌کنند.
موش‌هایی که ژن INPP۵D در آنها غیرفعال شده بود، افزایش بیان PIGهایی را که در تحقیقات قبلی شرح داده شده بود تکرار کردند، اما کیفیت بالای جنبه‌های فنی و تجزیه و تحلیل رونویسی فضایی، امکان شناسایی PIGهای اضافی را نیز فراهم کرد.
PIG دیگری که جدیدا در این یافته‌ها شناسایی شد و دارای بیشترین افزایش بیان در این موش‌ها بود، CST۷ نام دارد، ژنی که پروتئین سیستاتین F، را کدگذاری می‌کند و با بیماری آلزایمر و بیماری‌های پریونی، خانواده‌ای از اختلالات عصبی نادر که انسان‌ها و حیوانات را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مرتبط است.
این یافته‌ها نشان می‌دهد، هم INPP۵D و هم سیستاتین F، می‌توانند به عنوان اهداف جدیدی برای توسعه مداخلات و درمان‌هایی برای کاهش التهاب در مغز بیماران مبتلا به آلزایمر، در نظر گرفته شوند.
منبع: خبرگزاری ایسنا
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت